Stomia jelitowa jest wytwarzana operacyjnie, jako połączenie światła jelita (w przypadku kolostomii - esicy) z powłokami brzusznymi. Wygląda to tak, że przez otwór brzuszny przechodzi część jelita, jego błona śluzowa jest wywijana, a następnie przyszywana do powłok brzusznych, tworząc małe wzniesienie, przez które kał jest odprowadzany na zewnątrz i to dokładnie nazywamy kolostomią. Jest ona wynicowywana wtedy, kiedy w jelicie znajduje się mechaniczna przeszkoda lub jelito musi być odbarczone z mas kałowych. Najczęściej niewydolność jelita tego typu zdarza się w przypadku nowotworu jelita. Do wyłonionej stomii pacjentom przymocowuje się zbiornik na kał, czyli plastikowy woreczek zakładany na pierścień przyklejony wokół stomii, który po każdorazowym napełnieniu wyrzuca się. Ze względu na przewidywaną długość czasu, jaki pacjent będzie musiał mieć wyłonioną stomię, dzielimy je na a) czasowe b) stałe Stomie czasowe, jak sama nazwa wskazuje, wyłaniane są na dany okres czasu, kiedy to potrzebne jest odbarczenie jelita od mas kałowych. Tak dzieje się na przykład po operacji na dolnym odcinku jelita grubego, w okolicy odbytu lub po urazach jamy brzusznej, w których doszło do pęknięcia jelita grubego. Stomie stałe pacjenci mają już do końca życia. Wyłaniane one są wtedy, gdy jelito pacjenta nie funkcjonuje już sprawnie, najczęściej z powodu nowotworów jelita.
Źródła:
- Bogusz J., Encyklopedia dla pielęgniarek, PZWL, Warszawa 1990
- Kózka M: Model opieki nad Pacjentem ze Stomią, Proktologia 2002, 3, 302-304
- Szczepkowski M.: Stomia jako problem chirurgiczny, Nasza Troska 2002, 1, 3-7